مثلث نور دهی در دوربین های عکاسی نیکون
مثلث نور دهی در دوربین یکی از روش‌هایی است که اغلب برای ساخت ارتباط سه متغیر نوردهی که تشکیل شده است از دیافراگم، سرعت شاتر و ایزومی باشد . یک عکاس برای اینکه به نتیجه مطلوب خودش برسد باید تعادل بین این سه متغیر را برقرار کند. تغییر هرکدام از این سه متغیر نیازمند تغییر حداقل یکی از متغیرهای دیگر است؛ به خاطر همین موضوع شما باید دانش کافی درمورد این مثلث برای بهبود تکنیک و کادربندی بدانید.
نقش دیافراگم در مثلث نوردهی چیست؟
دیافراگم به مقدار باز شدن دهانه لنز می گویند. یک دیافراگم باز (یا f-number کوچک)به این معنی است که نور بیشتری وارد لنز خواهد شد و دیافراگم بسته (f-number بزرگتر) نور کمتری را به داخل لنز راه خواهد داد. شاید شما بخواهید بدانید که چرا باید نور کمتری وارد لنز شود؟بیشتر وقت ها سوال شما این ست که ما به عمق میدان بیشتری نیاز داریم؛ عمق میدان یکی از محصولات جانبی دیافراگم است. دیافراگم بسته عمق میدان بیشتری را در اختیار شما می‌گذارد و به شما امکان این را میدهد تا قسمت بیشتری از صحنه در فوکوس باشد. دیافراگم‌های باز، عمق میدان خیلی کمتری خواهند داشت که کمک می‌کنند بتوانید یک سوژه را ایزوله کنید که یکی از کاربردی ترین ابزارها برای ترکیب‌بندی تصاویر شما می‌باشند.
نقش سرعت شاتر در مثلث نوردهی چیست؟
سرعت شاتر به مقدار زمان باز بودن شاتر دوربین عکاسی و همچنین مدت زمانی که حسگر ها در معرض نور قرار دارند اشاره دارد؛ سرعت شاتر بالا زمان کمتری برای ضبط نور در اختیار حسگر ها قرار میدهد و به همین خاطر نوردهی عکس ضعیف‌تر خواهد بود. سرعت شاترهای پائین نور بیشتری را به سنسور می‌رسانند و از همین روی نتیجه آن نوردهی بیشتر عکس می‌باشد. سرعت شاتر به مدت زمان باز بودن شاتر دوربین و همینطور مدت زمانی که سنسور در معرض نور قرار دارد اشاره دارد.
از دیگر دلایلی که ما میتوانیم از سرعت بالای شاتر استفاده کنیم ، ویزگی Stop Motion است که می‌تواند حرکاتی مثل لرزش دوربین و یا حرکت سوژه را از بین ببرد. این را نیز در نظر بگیرد که تا زمانی که شاتر باز باشد، جسگر دوربین عناصر داخل فریم را ثبت می‌کند و از همین روی اگر یکی از این عناصر حرکت کند، تصویر تار می‌شود.
EV و نقاط توقف
ما ترکیب دیافراگم، سرعت شاتر و ایزو را میزان نوردهی یا Exposure Value (EV) معرفی میکنیم و اکثرا تغییری که نور رسیده به سنسور و یا حساسیت آن را دوبرابر یا نصف می‌کند به عنوان نقطه توقف می‌شناسیم؛ اینجاست که ریاضیات مقداری آزاردهنده خواهد بود. سرعت شاتر و میزان ایزو به صورت عددی محاسبه خواهند شد:
تغییر ایزو از ۲۰۰ به ۴۰۰ افزایش یک گام محسوب خواهد شد و تغییر سرعت شاتر از ۱/۳۰ ثانیه به ۱/۱۲۰ ثانیه (که اکثر دوربین‌ها آن را ۱/۱۲۵ ثانیه نشان می‌دهند) اما f-stop که نشان‌دهنده میزان گشودگی دیافراگم است اینطور نیست.
نقش ایزو در مثلث نوردهی چیست؟
از قدیم در زمانی که مردم از دوربین‌های آنالوگ استفاده می‌کردند، عکاس‌ها جای مانور زیادی در زمینه ایزو نداشتند. در آن هنگام سوای مثل مثلث نوردهی چیست نبوده است ، زیرا برای نشان دادن رابطه ی دیافراگم و سرعت شاتراز یک دو وجهی استفاده می‌شد. البته کاربران توانایی این را داشتن که حساسیت به نور فیلمی که استفاده می‌کردند را انتخاب کنند ولی زمانی که فیلم را داخل دوربین قرار می‌دادند دیگر هیچ کنترلی روی حساسیت آن نداشتند؛ اما امروزه ما میتوانیم حساسیت سنسور دیجیتال را حین کار تغییر دهیم.
شما می توانید با افزایش ایزو به راحتی در نور کمتری کار کنید ولی ایزوی بالا بیشتر وقت ها نویز تصویر را نیز افزایش میدهد و جزئیات را نیز کاهش خواهد داد؛ نویز نتیجه نوسانات سیگنال‌های الکتریکی است. در ایزو پائین، مقیاس سیگنال تصویر در مقایسه با نویز بزرگ است و این بدین معنی است که نویز نمی‌تواند روی تصویر شما تاثیر بگذارد. هنگام کار با ایزو بالا سیگنال تصویر هم‌اندازه با سیگنال نویز است و به همین دلیل نویز وارد تصویر خواهد شد. افزایش ایزو کمک می‌کند با نور کمتری کار کنید اما ایزو بالا بیشتر وقت ها نویز تصویر را نیز افزایش میدهد و جزئیات را نیز کاهش خواهد داد.
به سیگنال تصویر و نویز مثل یک چاله پر از توپ نگاه کنید؛ اگر سیگنال‌های تصویر من برابر با ۱۰۰۰ توپ باشد، اگر نویز ۴ یا ۵ توپ به آن اضافه کند من ممکن است حتی متوجه نشوم. اما اگر سیگنال تصویر من کوچک باشد، برای مثال برابر با ۱۰ عدد توپ، اگر نویز ۵ عدد توپ به آن اضافه کند کاملا قابل لمس خواهد بود. زمانی که من سیگنال را با کمک ایزو بالا تقویت می‌کنم، میزان نویز نیز به اندازه قابل توجهی بیشتر خواهد یافت. یعنی اگر ایزو بالا ۱۰ عدد توپ را تبدیل به ۱۰۰۰ عدد توپ کند، نویز هم به ۵۰۰ عدد افزایش خواهد یافت.